Sennik

Jak to zwykle bywa przed moimi dziwacznymi snami, już wieczór zapowiadał że coś się święci. Byłem niespokojny. Długo nie mogłem usnąć.  Już prawie usupiałem kiedy jeszcze denerwowały mnie jakieś hałasy z zewnątrz.  Zaczyna się sen:

Wezwano nas do mojej szkoły średniej. Nie wiem jak, no bo jak i po co moja dawna szkoła mogła by mnie wzywać. Jednak miałem świadomość ze nas wezwano. Sen zaczął się w ogromnej Sali, której w rzeczywistości nie ma w budynku szkoły.  Była tam masa ludzi pośród których byłem w stanie wyłowić pewne znajome twarze, jak i zupełnie obce. Usiadłem obok znajomego którego już dawno nie widziałem. Wtedy jeszcze mieliśmy w miarę dobre nastroje.

- Ale się zmieniłeś- zaśmiałem się

-Noo Ty też- odpowiedział.

Na salę weszła kobieta średniego wzrostu o niczym nie wyróżniającej się twarzy i stroju. Trzymała w ręce dokumenty. Nie wiem jakie. Kobieta przedstawiła się, jednak pod wpływem dalszych wydarzeń zapomniałem jej nazwisko. Z pełną powagą zaczęła mówić: „Witajcie (..) W obecnych czasach sytuacja na świecie mocno się zmienia. Zmiany te zaczynają dotyczyć każdego z nas. Mocno rozprzestrzenia się fala terroryzmu zmusza naszą organizację do rozszerzania zasięgu, zdobywania nowych agentów i silniejszej walki o utrzymanie stabilności i bezpieczeństwa.  Jesteśmy pozarządową międzynarodową agencją zajmującą się pilnowaniem porządku na świecie. Nasze wpływy sięgają całego świata. (Tu część wypowiedzi której nie byłem w stanie zapamiętać. ) Dlatego właśnie ściągnęliśmy was tutaj. Stajecie przed wyborem: przyłączyć się do nas i wspólnie działać na rzecz pokoju lub sprzeciwić się i wybrać śmierć. Każdy z Was dostaje specjalne urządzenie z przyciskiem TAK i NIE. Urządzenie odlicza 15 sekund od momentu gdy weźmiecie je do ręki i w tym czasie musicie się zdecydować. Wybór nie jest łatwy. Jeśli się zgodzicie czeka was wiele godzin ciężkich ćwiczeń, ogromny wysiłek fizyczny i konieczność poświęcenia swojego życia nam. Niech każdy weźmie jedno urządzenie”

W tym momencie na salę weszli ludzie z tacami pełnymi malutkich kostek z dwoma przyciskami opisanym „Tak” i „Nie”.  Początkowo każdego zamurowało, szybko jednak zapadła ogólna histeria.

Łzy cisnęły mi się do oczu.. nie mogłem powstrzymać płaczu. Ludzie zaczęli wykrzykiwać. W pewnym momencie taca dotarła do mnie. Przerażony, drżącą ręką wziąłem jedno z urządzeń. Na malutkim ekranie zaczęło się odliczanie. Zacząłem cały się trząść. Nie mogłem zapanować na swoim ciałem. 
-Boże.. co ja mam zrobić? –krzyknąłem zapłakany. Nagle pierwsza osoba nacisnęła „nie” a jej ciało natychmiast przebiegł silny impuls elektryczny. Zmarła na miejscu.  Na Sali zapanował jeszcze większy, niewyobrażalny popłoch a po chwili zapadła totalna cisza. Słychać było jedynie łkanie. Czasu ubywało. Przy czterech sekundach do końca trzęsącą się dłonią wybrałem „Tak”. Czas zamarł, a ja przerażony tym co się teraz stanie nie byłem w stanie nawet się poruszyć.  Ktoś do mnie podszedł i powiedział: „Odezwiemy się do Ciebie”

W tym momencie sen się kończy.